Apoletli Medya

  17 Aralık hadisesini betimleyen en uygun sözcük, yarılma olsa gerek. İktidar içi kapışma da artık öyle bir düzeye geldi ki, devlet krizi değil, devlet kaosu sözkonusu. Tüm bu süreçlerde medya ne yaptı? Eskiden ne yapıyorsa aynı yolda devam etti.   12 yıldır hükümet eden siyasi iktidar, son oylamada sandık başına giden yurttaşların yüzde 50’sinin onayını almışsa,  büyük bir kısmı kuşkulu operasyonlarla medya mülkiyetinde yüzde 90’lık bir denetim/yönlendirme gücüne sahip ise, kendi bakanları, bakan çocukları ve yine kendisine yakın işadamlarını ilgilendiren rüşvet/yolsuzluklar ortaya çıktığında, inandırıcı hiçbir delil hatta emare bile göstermeden, ‘uluslararası komplo’, ‘darbe’ diye çığlıklar atarsa, bu siyasi iktidarın ne kadar pişkin olduğunu göstermez mi? Pişkinlik, aynı zamanda, kamuoyunu, yurttaşı, muhalefeti aptal yerine koymak anlamına da geliyor. Pişkinlik aynı zamanda korku ve paniği örtmenin bir suç aleti. Biz gelişmeleri medya üzerinden izlemeye çalışıyoruz. Önce manz

Almanya’da yayınlanan Özgür Politika gazetesinin sorularına yanıtlar. Gazetenin 15 Ocak 2014 tarihli nüshasında  bazı bölümleri yayınlanan yanıtlar, Ömer Güney ve MİT’le ilgili kayıt ve belgelerin ortaya çıkmasından önce kaleme alınmıştı. -Paris cinayetinin asıl hedefi neydi, failleri neden ortaya çıkartılamıyor?   Paris cinayetlerinin bir çok hedefi olsa gerek. 2012 Aralık ayında başlayan Süreç,  2013 Ocak başındaki bu cinayetlerle sekteye uğratılmak istendi. Devletle isyancı güçler arasındaki tüm müzakere süreçlerinde -tecrübelerden de biliyoruz- devlet, pazarlık masasına otururken, rakibin en zayıf  dönemine  denk gelmeye bakar. Tahran ile İran KDP’si arasındaki Süreci hatırlayalım: Humeyni rejimi pazarlık masasında iki kez İran Kürdistan’ının liderlerini öldürdü.  Paris cinayetlerinde, Süreci bir kenara bırakacak olursak, Sakine Cansız’ı hedef seçenler, PKK’ye, Alevi Kürtlere,  Dersimlilere ve devrimci kadınlara da ağır bir mesaj vermiş oldular: ‘Boyun eğin, yoksa sizi im

Ne olur gazetecinin hali,  monoblok iktidar kırılınca... GÜZEL VE YALNIZ ÜLKENİN MEDYASI   Ragıp DURAN Bir gazetenin genel yayın politikası açısından, en önemli kimlik belgesi, o gazetenin arşividir. İnsan için geçmiş/sicil ne ise, gazete için de arşiv aynı şeydir. Gazetenin zaman içinde ne derece ilkeli ve/veya  tutarlı olduğu, gelişme süreci ancak arşivinden anlaşılır. Eğer bir gazete,  siyasi/ideolojik/toplumsal/kültürel  konjonktürel kriterlere bağımlı kalarak bir yayın stratejisi benimsemiş ve uyguluyorsa, bu gazetenin arşivi kuşkusuz çok zengin ve renkli olabilir. Ne var ki bu zenginlik ve çok renklilik aslında bir tutarsızlığın, çelişkilerin ifadesi olarak da okunmalıdır. Batı’daki köklü gazetelerin (NY Times, Guardian, Le Monde) arşivlerine baktığımızda, genel yayın politikasını belirleyen en az 5-10 temel ilkenin bu gazetelerin en az 50 yıllık geçmişlerinde var olduğunu, uygulandığını kolaylıkla görebiliriz. Çünkü gelişigüzel örnek olarak seçtiğimiz bu üç gazete

Her yıl en az 2-3 kez gidilen bir kentte, omzunda siyasi/sosyal/kültürel bir kamerayla dolaşınca ilginç kareler takılıyor vizöre. Sonra eskiden çektiğin karelerin yanına koyuyorsun yenileri. İş daha da ilginç hale geliyor. Dışarıda ince bir yağmur. Hava kararıyor.  Sülüklü Han’ın avlusunda ateşin etrafında oturmuşuz, Midyat’tan gelen ev yapımı şarabı içiyoruz. 10-15 sene önce olmayacak bir tablo. Çünkü o zamanlar güneş batınca herkes evine sığınırdı. Sokaklarda “faili meçhuller” olurdu. Kürtler “faili meşhur” der. Belki kırk yıldır gider gelirim Diyarbakır’a. Her seferinde yeni bir şeyler keşfetmek mümkün Amed’de. Cuma akşamı Istanbul’da Toplum ve Kuram dergisinden iki genç akademisyenle görüşmüştüm. Önümüzdeki sayı, “90’lı yıllar” özel dosyasını hazırlıyorlar, bana da “90’lı yılların medyası ve Kürt sorununu” sordular. Yaklaşık üç saat sohbet ettik. Arkadaşlardan biri ABD’nin saygın üniversitelerinden birinde “Istanbul Kürtleri” üzerine antropolojik bir çalışma yapıyor. Diğe

·         Sorun kısa vadede 3-5 oy daha fazla kazanmak değil. Kürt meselesinin adil bir şekilde çözülmesi ve AKP’ye karşı ciddi, güçlü ve halkçı bir muhalefet rüzgarı estirmek. 2011’deki son genel seçimlerde, Barış ve Demokrasi Partisi (BDP) en iyimser tahminleri bile aşarak 36 milletvekili çıkaracak  kadar oy toplamıştı. Kuşkusuz bu başarının ardında bir çok faktör vardı: BDP, bu kez iki önemli ittifak başarmıştı. Milletvekilleri adayları arasında Kürdistan’da PKK dışındaki güçlerin temsilcileri de vardı (Şerafettin Elçi, Altan Tan ve  Erol Dora). İkinci işbirliği ise Ertuğrul Kürkçü, Levent Tüzel ve Sırrı Süreyya gibi Türk solu temsilcileri idi.  Bu seçim başarısı, bir çok çevrede, BDP’nin ana muhalefet partisi gibi algılanmasını sağladı.  O dönemde AKP’nin Kürt meselesini çözememiş olması, CHP’nin de Kürt meselesine hala soğuk durması, BDP’nin başarısındaki diğer faktörlerdi. Biji Gezi? Aradan geçen iki yıl içinde, BDP’ye yönelik olarak başta siyasi iktidar, sonra resmi ana

Molde İzlenimleri YÜKSEK SESLE KONUŞMAYANLARIN MEMLEKETİ ·       Herhalde dünyanın en zengin, en müreffeh ve galiba en barışçı ülkesi Norveç.  Karlı dağlar, göller, fiyortlar, nehirler, hava müthiş berrak… 3 günde küçük Molde kentinde görüp duyduklarım Geçtiğimiz hafta sonunu (8-10 Kasım), Yaşar Kemal’in 2013 Bjornson Akademi ödülünü almak için gittiği Norveç’in Molde kentinde geçirdik.  Daha önce 2006 yılında Hrant Dink de bu ödüle layık görülmüştü. İlk iki gün hava 2 derece  olsa da güneşliydi. Oslo’dan uçakla bir saatte varılan Molde, deniz kenarında. 1903 Nobel Ödülü kazanmış olan edebiyatçı ve insan hakları aktivisti Bjornstjerne Bjornson bu yörede doğmuş, çocukluğu da Molde’ de geçmiş. Kaldığımız otele de yazarın adını vermişler. Emekli edebiyat öğretmenleri, yazar ve şairlerden oluşan ağırlama komitesi neredeyse her dakikası önceden hazırlanmış programı, içten, sıcak davranışlarıyla  çok iyi uyguladılar. Yaklaşık 30-40 kişilik grubumuzda, d

ÇOK BOYUTLU BİR FENOMEN ·         İktidar açısından hâlâ büyük bir tehlike. Çünkü anonim, çünkü canlı, çünkü hayalet gibi görünmüyor ama hava gibi her yere sızabiliyor. Eski siyasi kalıp ve anlayışlarla kavranamayacak kadar yeni, ama Ben Hur kadar eski. Gezi de Gezi… Bayram günü bizim Çanakkale’de bir KOBİ sahibi ile sohbet. Tatilde Midilli’ye gitmiş. Gezmiş, tozmuş eğlenmiş, çok memnun. -           Herkes çok rahat, gençler yaşlılar en şık elbiselerini giyip sahilde volta atıyor, lokantalar tıklım tıklım, bizdekinden çok daha ucuz, şarap ya da uzolu bir balık, üstelik meze olarak da şahane deniz ürünleri var, adam başı en fazla 10-15 Euro veriyorsun. Rakı fabrikalarını da gezdik. Oteller de temiz ve kaliteli… Arkadaşı en çok iki şey etkilemiş: -            Sakallı kapkara elbiseli bir rahibe rastladık lokantada. Kafayı çekiyordu bir grup arkadaşı ile. Acayip gülüp eğleniyorlardı. Bizde bir imam böyle doğal davransa hele bir de alkol alsa, Diyanet adamı aforoz eder herh