Apoletli Medya

  Le livre de Ragıp Duran commence (à travers le texte introductif de Stelios Kouloglou) par l’histoire d’une amitié : l’amitié de Ragıp et Stelios alors qu’ils étaient jeunes étudiants en journalisme à Paris à la fin des années 1970. Cette histoire, cependant, est plus qu’une simple affaire privée. Au contraire, c’est le reflet de l’histoire des efforts collectifs plus larges pour « l’amitié gréco-turque d’en bas » : le début de son fil se trouve précisément dans ces petites avant-gardes amicales d’intellectuels, d’étudiants, d’ouvriers et d’artistes de gauche grecs et turcs qui se rencontrent en Europe dans les années 70 (en Angleterre, en France, en Allemagne) et réagissent à l’intolérance et au nationalisme qui les ont « divisés ». [1] Le renforcement de ces réseaux gréco-turcs basés sur les différentes versions du socialisme que suivent les différents groupes (avec des réseaux distincts étant ceux des maoïstes, des trotskystes, etc.), s’est intensifié après la vague de réfugiés

Ragıp Duran's book begins, (through Stelios Kouloglou's introductory text) with the story of a friendship: the friendship of Ragıp and Stelios as young journalism students in Paris in the late 1970s. This story, however, is more than just a private affair. On the contrary, it is a reflection of the history of the broader collective efforts for "Greek-Turkish Friendship from below": The beginning of its thread lies precisely in those small friendly vanguards of Greek and Turkish left intellectuals, students, workers and artists who meet in Europe in the '70s (in England, France, Germany) and react to the intolerance and nationalism that "divided" them. [1] The strengthening of these Greek-Turkish networks based on the different versions of socialism that different groups follow (with distinct networks being those of Maoists, Trotskyists, etc.), intensified after the wave of refugees from Turkey to Greece in the 1980s. Then, in the 1990s, the new meet

Για το Βιβλίο του Ragıp Duran Εξόριστος στη Θεσσαλονίκη Λεωνίδας Καρακατσάνης Η πρωτοπορία της αυτοκριτικής Το βιβλίο του Ragıp Duran ξεκινά, (μέσω του εισαγωγικού κειμένου του Στέλιου  Κούλογλου) με την ιστορία μιας φιλίας: της φιλίας του Ραγκίπ και του Στέλιου ως νέων φοιτητών δημοσιογραφίας στο Παρίσι στα τέλη του 1970. Η ιστορία ωστόσο αυτή είναι κάτι παραπάνω από απλά μια ιδιωτική υπόθεση. Αντίθετα, αποτελεί μια αντανάκλαση της ιστορίας των ευρύτερων συλλογικών προσπαθειών για ‘ελληνοτουρκική Φιλία από το κάτω’: Η αρχή του νήματός της βρίσκεται ακριβώς σε εκείνες τις μικρές φιλικές πρωτοπορίες Ελλήνων και Τούρκων αριστερών διανοούμενων, φοιτητών, εργατών και καλλιτεχνών που συναντιούνται στην Ευρώπη του ’70 (στην Αγγλία, στην Γαλλία, στη Γερμανία) και αντιδρούν στην μισαλλοδοξία και τον εθνικισμό που τους ‘χώριζε’. [1] Η ενδυνάμωση αυτών των ελληνοτουρκικών δικτύων με βάση τις διαφορετικές εκδοχές του σοσιαλισμού που διαφορετικές ομάδες ακολουθούν (με διακριτά δίκτυα αυτά των Μαο