Ana içeriğe atla

Haksızlığın gümbürtüsü

Balyoz davası sadece hukukî açıdan değil siyasî-ideolojik açıdan da tam bir skandal. Hukuk siyasallaşıp iktidar aracı haline geldiğinde, adaletin meşruluğu sorgulanıyor ve gerçek suçlu ile masumlar birbirine karışıyor. Dahası toplum bölünüyor, karşılıklı nefret bileniyor. Herkes kaybediyor.
Mahkemenin kararını içeride bekleyen sanıklarla avukatlar, kapıda bekleyen eşler, çocuklar, dostlar ve medyadan haber almak isteyen herhalde milyonlarca kişi… Karar açıklandığında, kimse duymadı ve görmedi ama, müthiş bir gümbürtü koptu aslında. Bilinç ve yürekler infilak etti. Hani gece kâbusta bağırsanız, birinden yardım isteseniz belki de ölümden kurtulacaksınız, ama sesiniz çıkmıyor, bağırıyorsunuz, ama çıt yok. El-kol hareketleri nafile. Saçınızı başınızı da yolsanız, kardeşiniz zaten sağır “eloğlu” ise çok uzaklarda.
Pennsylvania Mescidinin üç kalemi, iktidar yanlısı iki dolmakalem “Darbeci misin?” ya da “Sen Ergenekon’u mu savunuyorsun?”  diyecek diye çekinmenin, korkmanın âlemi yok. Ben hukuku savunuyorum. Darbecileri yargılıyoruz, mahkûm ediyoruz kisvesi altında hak, hukuk, adalet  berhava ediliyorsa, darbeye en büyük hizmettir bu. Onlarca yıl her türlü muhalefeti, “Komünist” diye bastırdılar da ne oldu? Balyoz davası ve ilk karar, hukuku, adaleti, kamu vicdanını açıkça iğfal etti. Yok efendim, aslında büyükbaşlar suçluymuş da ötekiler bu paşaların kurbanı olmuş, gerekçesi de ikna edici değil. Hukukun olmadığı yerde kimin gerçekten suçlu kimin masum olduğu belli olmuyor ki… Mesele sıradan bir usûl sorunu da değil. Savunmanın talep ettiği tanıkların dinlenmemesi, mahkemenin suç delili olarak kabul ettiği belge ve CD’lerin büyük bir kısmının sahte ya da sonradan üretilmiş olması, avukatların son 5 aydır duruşmalara girmemesi tabii ki kabul edilir olgular değil. Ama hukuk tekniği, yargılama yöntemi işin sadece sonucu. Balyoz davasında, siyasî iktidar ya da onun sorunlu müştemilatı, kendi medya organlarında ilk baştan zaten ilan ettiler: Darbeciler yargılanacak ve mahkûm olacak! Burada esas olarak siyasî-ideolojik bir sorun var: Darbelere, darbeciliğe, darbecilere karşı nasıl mücadele edilmeli? Yasalara, hukuk kurallarına ve usûllerine uygun bir şekilde, tüm darbe mağdurlarının somut katılımı ve desteğiyle, demokrasi ve özgürlük için, hem darbeci zihniyeti hem de darbenin gerçek sorumlularını kitle önünde somut, ikna edici, sağlam gerekçelerle teşhir etmek gerekirdi. Kamu vicdanını yaralamamak için meşruiyet çok önemli idi. Darbeye ve darbecilere karşı, genel olarak vesayet, özel olarak da askerî vesayet rejiminin temellerine, mantığına, sistematiğine ve nihayet uygulamalarına, özgürlükçü ve demokratik bir şekilde, kamu yararı adına karşı çıkmak gerekiyordu.
Oysa ki bunların hiçbiri yapılmadı. Siyasallaştığı yolunda çok fazla emare olan Özel Yetkili Ağır Ceza  Mahkemesi, intikamcı bir anlayışla, darbe mantığını değil, darbecileri neredeyse bireysel olarak yargıladı ve mahkûm etti. Sözümona gelecekteki olası darbe heveslilerine de ibretlik bir ders verdi. Halbuki, Murat Belge bile, karardan az önceki söyleşisinde “Bu kafayla giderlerse darbe olur” uyarısında bulundu.
Yargıç, suçluluk telaşı içinde, mahkemenin hiçbir etki altında kalmadığını söylerken gereksiz bir ayrıntı da veriyor. Hüküm kurulurken cep telefonu bile yanında değilmiş. Ne kadar ikna edici bir teknolojik/iletişimsel gerekçe değil mi? Yargıç ideoloji ile cep telefonunu birbirine karıştırıyor. Yargıç mahkeme kararı ile hukuku aynı şey sanıyor.
Balyoz kararı, müsebbibi kim ise, bu cenahın, kendisine düşman yaratmakta ne kadar mahir olduğunu da gösterdi. Adalet, hak, hukuk beklenen bir mecra, adaletsizlik, haksızlık ve hukuksuzluk yarattı. Özkök, Aytaç, Erdoğan ve Gülen ile Özel Yetkili Mahkemeler hakkında kaç bin kişi daha menfi düşünmeye başladı?
Önce Yargıtay, ardından Anayasa Mahkemesi böyle bir ortamda hukukçulara ya da mağdurlara umut verebilir mi? Başbakan Erdoğan da mahkemenin gerekçeli kararını beklediğini söyledikten sonra, Yargıtay kararının adil olmasını temenni/arzu etti. İlk mahkeme kararının adil olmadığı anlamında mı acaba?
Yargıtay’dan hukuka uygun bir karar çıkma ihtimali bile bence yine siyasî müdahale ile söz konusu.
Ece Ayhan “Türkiye’de hukukçu yok, avukat var” derdi, adaletsizliği, hukuksuzluğu  teşhir etmek için. Sonuç olarak, avukatlık/savunmanlık kuşkusuz önemli, hatta tayin edici bir makamdır/meslektir, ama avukat taraftır, teraziyi tutan kör kadın değildir. Balyoz’da anlaşılan o ki, yargıçlar da avukat gibi davranmış.
Tarihçiler Türkiye’de Tanzimat’tan bu yana iki çizgi arasında müthiş bir iktidar kapışması olduğunu yazar. Sağ/sol, batıcı/doğucu, liberal/muhafazakâr, DP/CHP, merkeziyetçiler/ademi merkeziyetçiler, laikler/dinciler… Bu kamplaşmaların kavgaları anlatılır. Gerçi ben Cemal Kafadar’dan öğrendim, bu kapışma/çelişki/mücadele hatta savaş, aslında I.Osman’ın tahta geçerken amcası Rükneddin’i öldürmesiyle başlamış. Baktığımız zaman bu kapışmalara, çoğunlukla iki tarafın da doğrudan, açık, siyasî-ideolojik mücadele ve kitleyi kendi saflarına çekmeye yönelik halkçı yöntemlerden çok, belden aşağı metodlarla sürdürdüğünü görüyoruz. Polis, asker, mahkeme sık kullanılan bir araç. Darbe de revaçta bir manivela olarak görünüyor. Makyavel’in sütannesi Türk müydü acaba?
Balyoz’un tek sivil sanığı idi. Benim Galatasaray Lisesinden sınıf arkadaşım Faruk Ağa Yarman. Nam-ı diğer Yarmanştayn! Liberal, demokrat, özel olarak siyasetle ilgilenmeyen bir bilimadamı. Havelsan’ın Genel Müdürü idi. Çok başarılı bir eğitim hayatından sonra Türkiye’nin en önemli nükleer enerji uzmanlarından biri olmuştu. Müthiş gırgır, hayat dolu bir adam. “Hükümeti cebren ve şiddetle yıkmaya çalışmaktan” yargılandı ve 16 yıl hapis yedi. Faruk’u bir kez tanımış olan hiç kimse buna inanamaz. Zaten sonradan üretilmiş sahte belgelerle mahkûm olduğu yolunda çook fazla işaret var. Sınıf arkadaşlarımızın tümü şokta… Avukat arkadaşlarımızın dışında, Silivri’ye doğru dürüst ziyarete bile izin vermediler birinci derece akrabası olmadığımız için.
Böyle bir ortamda, daha yakinen ilgilendiğim bir alanda, medya konusunda, birtakım sorulara yanıt bulur gibiyim: Yılmaz Özdil neden bu kadar çok okurun onayını alır? Sözcü, Yurt, Aydınlık gibi gazeteler neden tirajlarını artırır? Balbay, Özkan nasıl da kahraman mağdur haline gelir? Vatan Yahut Silivri diye kitaplar yayınlanır?
Abdullah Öcalan 90’lı yıllardaki bir söyleşisinde itiraf etmişti: “Benim en büyük müttefiğim T.C.’dir. Hele Diyarbakır cezaevi…”
www.birdirbir.org  sitesinde Mavi Daktilo yazısı.

Yorumlar

Esra Birol dedi ki…
çOK KAYDA DEĞER BİR YAZI TEBRİK EDERİM KEYİF ALDIM...

Bu blogdaki popüler yayınlar

SİVİL DİKTA VE MEDYA

Analitik Bakış'ın sorularına yanıtlar: 1) ‘Sivil dikta’ iddialarının 20 yıl önce de yine medyada, Hürriyet’in manşetiyle yer aldığı basına yansıdı. Medyanın bu süreçteki durumunu nasıl değerlendiriyorsunuz? RD: ‘Sivil Dikta’ sözcüğünün 20 yıl önce DENİZ BAYKAL tarafından sarfedilmiş olması manidar. Askeri diktatörlüklere pek ses çıkarmayanlar, sivillikten çok hoşlanmaz. Sivil sözcüğü bizde, Türkçe’de çoğu zaman yanlış kullanılıyor. Sadece ‘’asker’in karşıtı’’ imiş gibi algılanıyor. Oysa ki Latince kökenli sivil sözcüğünün mesela fransızcadaki anlamı ‘Uygar’; ‘civilisation’ da uygarlık yani medeniyet. 20 yıldır medyada sivil/askeri bağlamlarda dikta meselesi hala tartışılıyorsa, bu memlekette demokrasinin düzeyi konusunda karamsar bir konumdayız demektir. Medya ise, özellikle egemen/yaygın medya ise, siyaset/askeriye/ekonomi ve ideolojiden özellikle de bu dört kutbun iktidar kulelerinden bağımsız ol(a)madığı için, son 20 yılda sivil ya da askeri dikta konusunda öyle elle

İKİ DÖNEM, İKİ GAZETECİ, İKİ KİTAP

  Nilay Karaelmas ve Timur Soykan İKİ DÖNEM, İKİ GAZETECİ, İKİ KİTAP İlki 1970-90 dönemini, ikincisi bugünkü medya ortamını anlatıyor. Çok değişiklik pek az gelişme var. Hatta işler kötüye gidiyor. Ragıp Duran Nilay Karaelmas’ın ‘’Sosyal Medya Öncesi 1970, 1980, 1990 yıllarında Gazetecilik’’ (SBFBYYO-DER, Ankara 2023) başlıklı kitabı ile Barış İnce’nin Timur Soykan’la yaptığı nehir söyleşi çalışması ‘’İyi Gazetecilik, İyi ki Gazetecilik’’i (DeliDolu, İzmir, 2023)   eşzamanlı olarak okudum. Birincisi 120, ikincisi 111 sayfa. Her iki gazetecinin kalemi/söylemi, uslubu rahat, düzgün, akıcı olduğu için bir oturuşta okunabilecek kitaplar. İki ayrı dönemde muhabir olarak görev yapmış, uzmanlık alanları farklı iki gazetecinin gözlem, anı ve mesleğe ilişkin değerli değerlendirmeleri var iki kitapta. 60+ meslekdaşların Soykan’ın kitabını,   yaşı -30 olan gazetecilerin de özellikle Karaelmas’ın kitabını okumalarında yarar var. Böylelikle gençler mesleklerinin yakın geçmişi hakkında b

YÜZ YILLIK AMA YÜZÜ YOK CUMHURİYET’İN

Derin ve ayrıntılı bir muhasebeye girişip,  Cumhuriyet’in yani son yüzyılın olumlu ve olumsuz yanlarını irdeleyip tartışacağımıza, geçmişle yüzleşeceğimize, kutlama törenleri saplantısına çakıldık kaldık. Lider kültündeyiz hala. Tek Adam rejiminin sinsi Cumhuriyet ve Atatürk karşıtlığı, Türk akademiasını, medyasını, STK’larını ve holdinglerini iyice Kemalperver hatta Kemalperest hale getirdi. Mutsuz ve çıkmaz, melankolik ve demode bir aşk!   Ragıp Duran   Siyasal İslam’ın yani Erdoğan rejiminin bu yıl Cumhuriyet’in ilanının 100. yılını kutlama etkinliklerini, Filistin yası bahanesiyle iptal etmesi hakiki, sahte, konjonktürel ve yapısal Kemalistleri, bu arada toplumun önemli bir kesimini fena halde kızdırdı. Rejim, 100. yıl için zaten kasıtlı olarak hiçbir hazırlık yapmamıştı, İsrail’in Gazze saldırısı olası etkinlik ve törenleri iptal etmek için iyi bir bahane olarak kullanıldı. Ne var ki, sözümona muhaliflerin, iktidarın bu hamlesine karşı çıkarken öne sürdükleri gerekçelerd